Column predikant

Het oude liedje of een nieuw lied…

Nog is het zomer, maar de bomen verkleuren al. De herfst staat voor de deur.

Ik houd van de afwisseling der seizoenen, van afwisseling, maar ook van regelmaat en het vertrouwde, het oude liedje, de gebaande wegen…

Dat maakt ook dat ik een enorme bewondering heb voor mensen die nieuwe wegen durven gaan… niet om zichzelf, maar uit het geloofsvertrouwen dat God het zo niet bedoeld heeft, geen haat en wantrouwen, geen oorlogen, geen uitbuiting van mens en natuur. Maar dat God de schepping en het leven juist zo goed bedoeld heeft voor alle mensen, alle volken, alle leven, uit liefde.  Mensen die vanuit die ruimhartige  liefde leven, die leven als Jezus,  zijn mensen naar Gods hart,  .

Het doet mij vaak denken aan hoe Menno Simons en de vroege Dopers geloofd hebben en wilden leven in navolging van Jezus, die het roer helemaal omgooiden en daar hun leven soms zelfs voor gaven. Voor iets totaal nieuws, zonder enige zekerheid op het heil van het eeuwige leven, dat naar men toen geloofde alleen middels de oude kerk te verkrijgen  was. Daaruit stappen was een hachelijke zaak, voor je leven hier en hierna; hier betekende dat vervolgingen, marteling en dood en daarna eeuwige verdoemenis. Waar begin je aan, hoe durfden ze?!? Wat hadden zij voor toekomst voor ogen, wat zagen zij dat anderen niet zagen?

Dit seizoen 2024-25 gaan we ons daar mee bezighouden, omdat op 21 januari 1525, (500 jaar geleden) een klein groepje  in het Zwitserse Zürich radicaal brak met de prille protestantse kerk van Zwingli door zich als nieuwe gelovigen te laten  dopen. Daarop stond de doorstraf en binnen een paar jaar waren ze ook allemaal dood, maar het ging zoals het gezegde luidt: ‘het bloed der martelaren is het zaad der kerk’  en hun geloofsgoed werd beschreven in de Schleitheimer confessie en zakte via ‘mond op mond reclame’ en pamfletten en dwaallichten en dwepers (die ermee aan de haal gingen) de Rijn  af en kwam ook Menno Simons ter ore.

Die nieuwe beweging is inmiddels 500 jaar oud geworden… Het jongste is er wel van af, maar als het hart maar jong blijft, de bezieling, de bron waaruit wij putten!

God blijft, Gods liefde, mens geworden in Jezus, inspireert nog steeds! De verhalen willen verteld worden, gezongen worden, geleefd worden op wat voor manier dan ook. Het oude verhaal mag nieuw klinken, maar hoe? Hoe spreken we mensen aan, hoe spreken we volgende generaties aan? Laat de jeugd dat lekker zelf uitzoeken, via X of Tiktok, middels AI en influencers! Als wij de zaadjes maar zaaien, de bron, de God van liefde en barmhartigheid… en als wij de ruimte maar bieden voor het nieuwe dat op komt. Het deed me denken aan een verhaaltje dat ik las in Stephan de Jongs ‘Verhalen van levenskunst’: Rustig slapen

Een nieuwe paus zag enorm op tegen de verantwoordelijkheden van zijn ambt. Na zijn  eerste dag als paus kon hij niet slapen. De hele nacht lag hij te woelen, worstelend met de vraag hoe hij de kerk moest leiden. De volgende dag bleven de vragen en twijfels op hem afstormen. Niemand kon hem geruststellen. De volgende nacht lag de paus weer wakker, helemaal overmand door de zorg om de kerk, tot hem een gebed inviel: ‘Heer, het is niet mijn kerk, maar uw kerk.’ Toen vond hij de rust om te slapen.

Laten wij niet indutten, maar wel leven in dat vertrouwen en ook ruimte bieden aan Gods goede toekomst  en de jeugd en hun nieuwe vormen van geloven.

God zal voorzien!

zr. Wiske Beuker